بحران مدرنتیه در آثار آنی ارنو و فریبا وفی

ادبیات معاصر که همچنان سرسختانه به مفاهیم جامعه شناختی گرایش دارد، شاهد پیدایش نویسندگانی مانند آنی ارنو در فرانسه و فریبا وفی در ایران است. آثار ایشان در واقع نوعی سرمایه گذاری ادبیات مدرن بر ادبیات کلاسیک است. آثار این دو رمان نویس در دوران مدرن نوشته شده است. به این معنا که این آثار، دیگر نشان دهندة تاریخ یک فرد (شخصیت قهرمان) مجزّا و جدا از چارچوب ساختار اجتماعی بدون در نظر گرفتن شرایط محیطی، شیوة بودن در جهان با توجه به ارتباط وی با جامعه ای که بدون آن، پرسوناژ هویّت خود را از دست می دهد، نیست. شخصیّت های این نویسندگان، بیشتر نشان دهندة بیماریِ جامعه ای است که درگیر دورة گذر از سنّت به مدرنیته است. درواقع، حوزه های مهم در این دوره از زندگی از هم جدا هستند: سیاست، خانواده، اقتصاد و آموزش و پرورش. در این دوران، جدایی بین نهادهای اجتماعی رخ می دهد. این جدایی باعث می شود که فرد از جامعه کناره گیری کند. فردیّت متمایز و جدا از هویّت اجتماعی خود است؛ اما انسان مدرن می خواهد این خلأ را با فرار از ریشه های خانوادگی خود پر کند و به جهانی پناه ببرد که در آن خوشبختی، مصنوعی است و پیوسته تسلیم فن آوری، مدرنیته و پیامدهای آن باشد.